Zo’n 40 jaar geleden schreef de orthomoleculaire pionier Dr. Richard Passwater dat optimale hoeveelheden selenium de immuunrespons stimuleert en een uiterst belangrijke voedingsstof is ter bestrijding van bacteriele en virale infecties (Selenium as food and medicine – Keats Publising 1980, pag.88-95) Die bevinding werd onlangs nogmaals bevestigd door wetenschappers van de Universiteit van Surrey. Zij vonden in China een positieve relatie tussen genezen corona-patiënten en hun seleniumstatus. Lees verder “Corona en selenium”
Deze aanhef verwijst niet naar de memoires van de bekende Nederlandse historica Annie Romein-Verschoor, maar is hier bedoeld in de betekenis van “verbaasd terugblikken”. Want dat doet Gert Schuitemaker. Na meer dan 30 jaar als orthomoleculair voedingsdeskundige te hebben gewezen op de kracht van voeding en voedingssupplementen bij de preventie en behandeling van ziekten is hij nog steeds verwonderd. Waarom ? Omdat na al die jaren de gesprekken in de spreekkamer van de dokter hoofdzakelijk over medicijnen gaan en voedingsadviezen niet verder komen dan “minder vet en minder zout gebruiken mevrouw”. Niet alleen is de artsenopleiding op het gebied van voeding volstrekt ontoereikend. Sterker nog, de aanzwellende stroom informatie over de gunstige werking van vitaminen en mineralen wordt door de meeste medische professionals genegeerd en eenvoudig terzijde geschoven als “niet bewezen”. 
Ofwel in gewoon Nederlands: “breng allereerst geen schade toe”. Die uitspraak is onderdeel van de Nederlandse artseneed die dokters afleggen als ze aan het eind van hun studie hun diploma in ontvangst nemen. De eed begint met de zin: “Ik zweer/beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens” Het Latijnse “primum” wordt in de vierde zin gevonden en die luidt dan voluit: “Ik zal aan de patiënt allereerst (primum) geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten”. Een voortreffelijk voornemen en heel veel artsen trachten dit nobele streven werkelijk in praktijk te brengen. Maar wat als artsen zelf niet goed worden ingelicht of zelfs regelrecht worden misleid ? Dan ontstaat er een probleem, zowel voor henzelf als voor de patiënt. 
Als u deze tekst in de zoekwijzer zou intypen – de ruimte rechtsboven gemarkeerd door een loepje- dan ontdekt u niet alleen dat deze uitspraak ( van Hippocrates) heel wat keren in onze blogjes opduikt maar een gevleugeld woord onder orthomoleculair voedingskundigen is geworden. En terecht, want de kracht van een gezond voedingspatroon ter bevordering van vitaliteit en ter preventie van allerlei kwalen staat steeds meer in de belangstelling. Met onbewerkte voeding is heel veel gezondheidswinst te behalen en het is een vreugde te constateren dat ook onder een groeiend aantal artsen de belangstelling hiervoor toeneemt. Maar wat voor de één gezond is, kan voor een ander verkeerd uitpakken. Bovendien spreken wetenschappelijke onderzoeken elkaar soms tegen zodat het niet altijd makkelijk is om op voedingsgebied verstandige keuzes te maken. Vragen als “is koffie nu wel of niet gezond “, “verzadigd vet, daar krijg je toch een hartkwaal van” of ” als mijn cholesterol verhoogd is mag ik dan nog wel eieren eten “? vereisen een duidelijk en zoveel mogelijk “evidence based”antwoord.
BLOTTO (“Ladderzat”) – hoewel ik de film (uit 1930 !) al meer dan 25 keer heb gezien moet ik er telkens weer onbedaarlijk om lachen. Stan Laurel (“de Dunne”) wil een avondje uit met zijn vriend Oliver Hardy (“de Dikke”), maar mag niet van zijn vrouw. Geheel tegen haar wil en na veel gedraai weet hij toch zijn zin te krijgen. Stan meent zijn feestavondje nog eens extra glans te moeten geven door onder zijn jas een fles sterke drank mee te smokkelen. Althans dat denkt hij, niet wetend dat mevrouw Laurel net voor zijn vertrek de inhoud heeft verruild voor een mengsel van koude thee plus ingrediënten uit haar keukenkastje. Bij het idee haar stevig bij de neus te hebben genomen krijgen de heren in de pub een niet te beteugelen lachbui. Lekker puh ! Maar Stan`s vrouw, inmiddels gewapend met een dubbelloops jachtgeweer, weet het stel te vinden en onthult van achter haar tafeltje de ware inhoud van de fles: koude thee. De lach van de jongens verstomd. Een dolkomische scene ! 
Midden jaren 70 van de vorige eeuw waren er zoveel anekdotes in omloop over de invloed van voeding op gedrag, dat de Amerikaanse criminoloog Schoenthaler van de California State University het tijd vond hier research naar te doen. In de jaren 80 begon hij zijn onderzoek onder jeugdige delinquenten in inrichtingen en toonde aan dat verbetering van de voeding plus – en vooral – het gebruik van extra vitaminen in de vorm van voedingssupplementen tot een dramatische afname leidde van allerlei vormen van crimineel gedrag. Specifiek kregen de deelnemers meer volkorenbrood en fruit, maar minder suiker en frisdrank. Na wijziging van de maaltijdsamenstelling werd in elk van de deelnemende inrichtingen een afname van agressief asociaal gedrag met gemiddeld 48% gemeld. De verbeteringen bleken van blijvende aard en hielden minstens een jaar aan. Zo`n 15 jaar geleden schreef apotheker en doctor in de geneeskunde Gert Schuitemaker over de bevindingen van Schoenthaler een helder boek met bovengenoemde titel. Omdat dit thema maatschappelijk gesproken actueler is dan ooit kwamen acht Australische wetenschappers in mei van dit jaar met een nieuw rapport getiteld Micronutrient Therapy for Violent and Aggressive Male Youth: An Open-Label Trial.